این غزل در تکمیل مطروحه ی مقام معظم رهبری سروده شده است.

  «رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه ی دل

                          خونین چو برگ شقایق رنگین چو افسانه ی دل»

پر گشتم از چشم مستت، وقتی که دیدم به دستت

                                از شهدِ شوقِ پریدن پُر گشته پیمانه ی دل

پیچیده در برگی از گل، گلواژه های وجودت

                                بر موج دستان دریا،چون لاله بر شانه ی دل

یک دشتِ گل زخم داری، اما همیشه بهاری

                            سر سبز می مانی آری، در ذهن گلخانه ی دل

حتی کفن هم نمی شد بر پیکرت تا بپوشد

                                  یاقوت سرخ گلویت در شعر مستانه ی دل

                   دیدم غزل هم کم آورد وقتی که نام تو بردم

                     نذر نگاه تو کردم حرف صمیمانه ی دل

برگرفته از وبلاگ ای کاش تو بودی یحیی وحیدی http://www.tarnam-vahidi.blogfa.com/